YAŞAMAK GERİSİ BOŞ

Tarifsiz bir hal içindesin

Birkaç yıldır

Nasıl desem, bir insan düşün ki

Gözlerinin  parıltısı gitmiş

Gözü ya telefonda, ya bilgisayarda

Mevsimin  kış olduğundan da, yaz olduğundan da habersiz

İşte sen öylesin

Nasılsın desem

Nasıl olduğunu öğrenmek istesem

Yoğunum diyorsun

Bir yarım saat konuşmak istesem

Muhakkak telefonundan gelen ses ya da seni arayan biri bölüyor henüz başlayamamış sohbetimizi

Yanaklarında artık allık  var, renk verilmek üzere özenle sürülmüş

Gözlerine parlaklık veren ise  şeffaf boyalar

Ne komik

Bir zamanlar şehrin en mutlu ressamı karşımda duruyor

Renklerin tanrıçası

Kendi bile unutmuş renkliliğini

Florasan ışıklarda can vermeye çalışıyor  rengi gitmiş boyalarına

Ne vakit eski bir dost, eski candan bir dost

Dese ki “Sana ne oldu böyle” diye

“Yoğunluk, iş yoğunluğu” diyor kendine vurduğu görünmez prangalardan habersiz

İşte o yüzden buradayım ben

Ölmene bile bile göz yummayacak, benimle savaşacak olduğu bile bile hazırlıklı

Bundan sonra zaman

Yağmurun sesini duyma

Rüzgarı hissetme

Delicesine koşma

Bir köpeğe sarılma

Yani yaşamak zamanı