DÜZDEN YAZILAR: 2011

26 Aralık 2011 Pazartesi

Bir Kekemelik Anatomisi

Hersey bos

Konusamadiktan sonra
Kelimelerin hukmu altinda
Can cekisen ruhumdan baska birşey degil

Esen ruzgar
Yagan yagmur
Acan gunesin bile kelimeleri var
Duraklamadan
Bosluksuz
Ifadeli

Ben ise tuhaf bir tutuklugun ipi ile bagliyim
Ince bir ip
Seffaf bir ip
Gorunmeyen bir ip
Ama kanatan
Gittikce daha cok acıtan
Ruhumu hirpaladikca
İncittikce
Daha cok buyuyen
Buyudukce karmaşıklaşıp

Parçalayan

Sen ise oyle misin
Durmadan
Aralik vermeden
Kelimelere basa basa
Kelimelere vura vura konusuyorsun
Benim esaretim, senin kolen gibi

Ve karsilasiyoruz

Beni elinde tutan

Huysuzlaştıran

Yok eden ipi gösteriyorsun

Varlığını bildiğim halde kabul ettiğim

Reddetmediğim

İpin

Parçalara ayırdığı beni gösteriyorsun

Yere saçılmış çöplükte görüyorum

Sevinçlerimi

Gözyaşlarımı

Kahkahalarımı

Telaşlarımı

Tedirginlikliklerimi

Ve hayata dair tüm kaybettiklerimi

İşte o gün parçalıyorum ipi

Ve anlatıyorum herkese

Bir kekemelik anatomisini

Duraklamadan
Bosluksuz
Ifadeli...

19 Aralık 2011 Pazartesi

Pompadour Pembesi

Tamamen içsel

Gördüğümüz renkler

Siz pembe görüyorsunuz

Alelade, özelliksiz, sade

Ben Pompadour pembesi diyorum ona

Bir porselen fincanın üstünde

İçinde demli çay

Yanında küçük kurabiye

Tamamen içsel

Gördüğümüz renkler

Ve tamamen içsel

Güldüğümüz şeyler

18 Aralık 2011 Pazar

Paskalya adasi,Moailer ve Yalınayak Çocukluk-Bölüm 2

Jeremy hazırlan

Bu gece dolunay var

Herşeyden öte

Hava güzel

Güzel havada dolunayı seyretmek gibisi yoktur bilirsin

Nasıl?

Hiç dolunayı seyretmedin mi

Ama kaç kere gittik bundan önce

Demek ki sen hepsinde uyuya kaldın

Ah Jeremy

Bu kadar uykucu olduğuna inanamıyorum

Sabah geç kalkıyorsun

Uyandığında ise domuz gibi oluyorsun

Pardon sabah dedim

Sabah yerine öğlen demek daha doğru

Güneş tepemizde iken

Ve herkes öğlen yemeğini yerken

Akşam ise herkesten erken uyuyorsun

Öldüğünde hiç mutsuz olmayacaksın eminim

Düşünsene hiç uyanmak zorunda değilsin

Üstüne üstelik seni benim gibi rahatsız eden biri de yok

Neyse lakırdıyı bırakalım

Yürümemiz gereken uzun bir yol var

Umarım yokluğumuzu fark etmezler

Hava ne kadar güzel değil mi

Bu gece Moailer sanki daha sakin

Daha huzurlu

Yıldızların parlaklığı düşüyor endişeli gözbebeklerine

Ay ikimizle de konuşacakmış gibi

Bu gece her geceden daha farklı

Bir şey var havada

Gizemli bir şey

Kokusu geliyor burnuma

İliklerime kadar farklı bir koku

Köpekler mi iyi koku alır

İnanamıyorum Jeremy bana, yani abine köpek mi diyorsun

Alenen

Şaka mı yaptın

Kıkırdayarak ve eğlenerek mi

Nerede o sert, mağrur, kibirli duruşun

Nerede şu zevzek halin

Küstüm sana

Dolunayı izlemek gibi yok derken

Bir daha asla ama asla seni düşünmeyeceğim yanımda

Sinirimi bozmaktan başka bir işe yaramıyor gülmen

Jeremy

Bu ses ne

Moailer mi hareket etti

Yoksa saatlerce uzanmaktan dolayı hayal mi görüyorum

Baksana ay sarı değil

Turuncu portakal gibi turuncu

Ve moaileri aydınlatıyor

Sende mi aynı şeyi görüyorsun

Moailer

Topraklarımızı koruyan

Bize göz kulak olan Moailer

Ağırlıkları ile dağımız olan Moailer

Hareket ediyorlar yerlerinden

Ve ay onları aydınlatmak istercesine

Daha parlak, daha alımlı göz kırpıyor

Korkuyorum Jeremy

Gece olan tuhaflıklardan

Moailer neden böyle dönüyorlar

Kendi etraflarında

Gözlerine bak

Etrafa endişe ile bakan, korku salan gözlerine

Göz kapakları kapalı artık

Dönüyorlar

Ne kadar huzurlu

Ne kadar sakin

Eve dönmek istiyorum

Ama bir yandan da onları seyretmek istiyorum

Jeremy gördün mü

Birbirlerini selamlıyorlar

Ve gün doğarken yeniden Moai oluyorlar...

17 Aralık 2011 Cumartesi

Ölmekle Doğmak Arasında Sallanan Biblo

ne kadar renksizsin
ne kadar soğuk
ayağının bir ucu havada
bir ucu rafta
ölmekle kalmak arasında
gidip geliyorsun

hiç özenmemiş seni bu hale getirenler
gözlerinde pırıltı yok
dudaklarında gülümseme
elinde tuttuğun gülün rengi
soluk şimdiden
bir ayağın havada
bir ayağın rafta
gidip geliyorsun ölmekle kalmak arasında

bir kulağın sanki birini dinliyor
bir ses
bir nefes için ölmeye hazırsın
tutkusuz bir yaşamda
tutku arıyorsun
bir ayağın aşkta
bir ayağın ayrılıkta
gidip geliyorsun ölmekle doğmak arasında

© 2009 Tüm hakları İpek Sahra Özgüler' e aittir.

Yükseklik Korkusu ve Salıncak

kendini bırakmak için yükseklikten
ilk önce rüzgara güvenmelisin
bir ilkbahar çiçeği kadar taze
güneşe inanmalısın
ve saçlarını saldığında rüzgara
yükseklikten atlamalısın

© 2009 Tüm hakları İpek Sahra Özgüler' e aittir.

Çok Ağladık, Çok Gülelim

çok ağladık

çok gülelim

eskisinden de güzel

oyunlar bulup

şarkılar söyleyelim

elbet, pazarda satılan yalnızlıklarımız var

renklere buladığımız hüzünlerimiz

sevinçlerimiz hep arka sıralarda

satılık olmayacak kadar ışıksız ve hareketsiz

dedim ya, çok ağladık

çok gülelim

ama ne kadar gülsekte

duyunca söylediğimiz şarkıları

ya da anımsayınca oynadığımız oyunları

ince bir sızı hissedelim

bitirdik diye tüm yaşananları

çok ağladık

çok gülelim....

Cesaret

cesaret bunun neresinde

bende giderim doğudan batıya

iş ki; zamanım

iş ki; param olsun

oysa ki; sen uçabileceğine inanacak kadar çocuk

bunu yapabilecek kadar cesaretli ol.

Aşk ve Ölüm

Var olmakla var olmamak arasında ben seni seçtim….

Ne kadar derin bir yara bırakmıştı karşılaşmamız.

İkimizde dünyanın sessizliği, sıradanlığı ve monotonluğundan sıkılıp,

Suskunluk okyanusunun derinlerine dalmıştık.

Önceden biriktirdiğimiz o kadar çok acı, hayal kırıklığı, mutsuzluk ve kirlilik vardı ki;

Ancak okyanusun derinliği saklayabilirdi dehlizlerimizden dünyaya bıraktıklarımızı.

Ve bir gün karşılaştı,

Senin mavi bakışlarınla,

Rengi pustan gelen gri gözlerim.

Suskunluk okyanusuna girerken ödünç bırakmıştım maskelerimi, kelimelerimi ve kahkahalarımı.

Senin derin gözlerin beni olduğum gibi,

Benim gri gözlerim seni olduğu gibi gördü.

Tüm zaaf, yamalar gün ışığına çıkarken,

Sen korkak ve yalnız,

Ben yalnız ve korkaktım.

Aşk bakışlarımızda doğarken,

Bırakmıştık acılarımızı, hayal kırıklıklarımızı, mutsuzluklarımızı ve kirliliklerimizi suskunluk okyanusuna.

Olabildiğince temiz,

Çıktık okyanusun derinlerinden.

Aldık ödünç bıraktığımız maskeleri, kelimeleri ve kahkahaları.

Ve o zaman incitmeye başladı kelimelerimiz.

Maskelerimiz kaybetti yüzlerimizin doğal halini,

Gittikçe kaybolurken kahkahalar,

Zırhlarımızı kuşanmaya,

Kılıçlarımızı çekmeye hazırlandık.

Olabildiğince cesaretli savaşmaya giderken,

Bir yandan da küçük bir gülümseme ile birbirimize sarılmayı düşlüyorduk.

Senin mavi bakışların benim gri bakışlarımla karşılaştığında,

Tuhaf bir kararsızlık anı yaşandı sadece birkaç saniyeliğine.

Sen benim gülümsememi,

Ben senin gülümsemeni bekledim.

Kılıçlarımızı sapasağlam elimizde tutarken,

Ne sen güldün.

Ne de ben.

Kılıçlar batarken tenimize,

Sen bir aşk öpücüğü diledin,

Ben bir aşk öpücüğü.

Gelmeyeceğini bile bile.

İkimizde öpülmeyi beklerken yaraladık birbirimizi,

Derinlerden derinlere,

Oluk oluk kan akarken gövdemizden,

Gözlerimizin rengi kırmızıya dönmeye başladı.

Aşk savaş meydanında can veriyordu.

Ve gövdelerimiz toprağa düşerken,

Ellerimizdeki kılıçları hala sapasağlam tutuyorduk.

Demiştim derin bir yara bırakmıştı karşılaşmamış,

Var olmakla var olmamak arasında ben seni seçmiştim, sen bilmedin

Var olmakla var olmamak arasında sen beni seçtim, ben bilmedim

Bir daha suskunluk okyanusuna gittiğimizde

Yaralarımız değiştirdi suyun rengini

Ve aşk okyanusta ağlamayı seçti

Ancak okyanus bir aşkın gözyaşını saklayabilirdi.

Şeffaf İçe Kapanmalar

“Şeffaf içe kapanmalar” üzerine konuşalım dedin duru sesinle

Kirpiklerinin ucundan sarkan bakışlardan anlamaya çalıştım, söyleyemediklerini

Dudağının rujundan yansıyordu ifadeli bakışların

Simli bir dünyanın arkasından bakarken sana dokunmaya çalıştım

Anlamaya

Oysa ki

Öyle bana aittin ki dokunamadım…

Hüzünlü Yol

Ne hüzünlü bir yoldu başlangıcımız

Sessizliğin içinde arıyorduk kendi iç seslerimizi

Sokaklar böylesi sakin, sokaklar böylesi yalnızken

Fark etmiyorduk kendi renksizliğimizi

Aşk adına söylenmiş tüm kelimeleri tekrarladık birbirimize

Tüm cümleleri tükettik, ardına nefes koymadan

Sen bende kendini sordun, ben sende kendimi sordum

Bulamadık cevaplarımızı ve yine kendi derinliğimizde suskunlaştık

Pembe renkli, balonlu, uçurtmalı bir aşk değildi bizimkisi

Ne benim anladığım

Ne senin anladığın

İşte öyle bir şeydi….

Yengeç Nebulası

Ve buluşamadık

Bir kış akşamı başlayan, bir yaz akşamı biten kısa,süssüz bir masaldan ötesi değildi

Ne sözüm, ne duam, ne umudum, ne de gücüm yetti kaybolmasına

Oysa ki

En başından beri tuhaf bir büyü vardı bu aşkın içinde

Bir peri gibi döndükçe etrafımda beyaz teni ve büyürken bana bakan gözleri

Sonsuzluk şarabını bir anlık içtiğimi sanmıştım

Onu görmedim

Onu gördüğümü sandıkça ben verdim yüzünün şeklini, dudaklarını, bakışlarını

Utangaç bir kız çocuğu gibi gülümsemesini

Hırçınlaştığında ben uçurdum sert lodoslarla saçlarını

Ve en derininden bana olan sevgisini ben koydum kalbinin tam orta yerindeki cansız kalbine

Ve bir yumru büyüklüğündeki kalbi çarpmaya başladı

Aşk ile

Aşk kapladıkça dünyayı, yayılmaya başladı evrene

Ne tuhaf, küçük hatta küçücük bir kıvılcım ile başlamıştı herşey

Henüz en güzel şiiri yazmadığımı

Henüz en mutlu şarkıyı söylemediğimi

Henüz en tutkulu aşkı yaşamadığımı bilmiyordum

Hayatıma girişi bir kış akşamında içtiğim sigaranın dumanına süzülen bir sis tabakasından ibaretti

Renkli duman tabakası arasından süzüldükçe yanıma

Korktum

Yaşımın ilerlemesine, hayatın sıradanlaşmasını, herşeye alışmış olmama rağmen korktum

Ama büyülü bir kalp çarpıntısı bıraktı bana bu korku

Sanki bir uçurum başında durmuş

Kollarımı açabildiğim kadar açmış

Hayata meydan okuyordum

Yumru kadar küçük yüreğimdeki telaş ile

Aşkı anladım

Öncesi yalandı

Kendim aşkı yazmaya başladıkça

Aşk uzaklaşmaya başladı

Yanımdaki sis bulutunun ardında yavaş yavaş yükselmeye başladı

Uzağa, daha uzağa

Evrene

Ve küçük bir nokta halimle onun peşinden gittim

Geçmişim yoktu

Pervane olduğum ışık etrafında sonsuzluğun karanlığında kaybolmaya seçtim

Işıklar, pırıltılar, gözükmeyen yollar

O beni çağırdıkça

En güzel şiirler dökülmeye başladı dudağımdan

Görkemi anlatmaya yetmeyen kelimelere karıştı notaların sesi

Ve zamansızlığın içinde

Ben beni öğrenmeye başladım

Ve en sonunda

O yengeç nebulasında kaybolurken

Ben onun uydusu olarak dönmeye başladım

Onun silindikçe yüzü

Ve kayboldukça bedeni

Yengeç nebulasındaki kadını sevdiğimi anladım.

Ve buluşamadık...

Gerisi hüzünlü bir hikaye...

Fransız Kadın, Dehlizler ve Yollar

Aşkı tarif eder misiniz dediğimde yüzünüzü okyanusa döndünüz

Siyah uzun kirpikleriniz rüzgarla beraber hareket ederken

Mavi gözlerinize okyanus yansıyordu.

Ben aşka inanmam dediniz

Tam gözlerinizdeki sonsuz okyanusta ben aşka dalmışken

Peki ama neden dedim

Sesimi tanıyamadığını söylemeliyim

Aşk umutsuz insanların işi dediniz

Umutsuz insanlar aşka düşer, aşkta büyür, aşkta yaşlanır ve aşkta ölürler

Ben ise aşka düşen değil, aşka düşüren olmayı seçtim, sizi düşürdüğüm gibi dediniz siyah kirpiklerinizi titreterek

Garip bir mutsuzluk, bilinmez bir huzursuz kapladı içimi

Sanki tüm dağları aşsam

Sanki tüm denizlerde yüzsem

Sanki tüm rüzgarlara meydana okusam

Geçmeyecek bir aşk vardı bende

Sizin bilmenizi istemediğim

Benim ise sonsuza dek bilmeyi isteyeceğim....

Zamanın tuhaf büyüsü ne kadar çabuk değiştirdi herşeyi

Akrebin yavaş ilerleyişine inat yazlar geçiyor,baharlar görünüyor ve yine kış geliyordu

Biliyor musunuz siz kışa yaraşıyordunuz

Kış kadar soğuk

Kış kadar çetin

Ben ise bir yaz kelebeği gibiydim

Çevrenizde uçuyordum birkaç günlük ömrün sarhoşluğuna kapılmış

Ve yaz kışa meydan okudu

Siz bana fark etmeden aşık oldunuz

Yazın neşesi, yazın kahkahaları, yazın sıcaklığında usul usul eridi karlarınız

Görünmeyen bir dağ iken

Görünür bir dağ oldunuz

Ve o zaman anladım ki

Aşk sizin dediğiniz gibi umutsuz insanların işi imiş

Siz aşkta büyürken

Ben ise yeni aşklara yol açtım

Siz aşkta ölürken...

Kanallar ve Matmazel

Venedik alevler içinde kalmalı idi ya da kanallar taşmalı idi

Güneş batıdan doğmalı doğudan batmayı öğrenmeli idi
Gündüzün telaşlı kalabalıkları terketmeli idi şehri
Akşamın serin vakitlerinde duyulmamalı idi hiç bir kahkaha sesi
Akşamın serenatları silinmeli idi gecenin ışıklarından
Gondolların telaşlı hareketleri susmalı idi
Sadece siz olmalıydınız yeşil kadife tuvaletinizle Venedik sokaklarında
Sadece size doğmalı idi güneş ve sizin için batmalı idi
En hüzünlüsünden yazılan aşk şiirlerini okumalıydı sizin aşkınızla pervane olan deliler
Şarkıların makamına hicaz konmalı ve sözlerini usulcacık söylemeli idi avareleriniz
Yapılmış en güzel ev şarapları sunulmalı idi içmeniz için
Ve tek bir gondol olmalı idi sadece sizin gezeceğiniz

Ve siz o kadar aşk arasından benimkini seçmeliydiniz
Matmazelimiz

9 Aralık 2011 Cuma

Pagan'da Yolunda Aşk-Bölüm 2

"Pagan' da ya ne dersin?" dedi elimi tutarken ince zarif beyaz elleri

Bana değil

Kaba, büyük, kıllı ellerime bakarken

Sanki soru sormuşum gibi devam etti

Pagan' da yı bende bilmiyorum

Hatta inanmazsın hangi yarımkürede ondan bile haberim yok

Kim bilir Antartika kadar soğuktur belki

Şimdi düşündüm de soğukluk yakışmaz oraya

İçimden bir ses

Sıcak bir yer olduğunu söylüyor

Ama öyle yaz sıcağı gibi değil

İnsanın beynini kaynatıp, derisini yakan

Ege meltemi esiyordur orada sakince

Yemyeşildir ağaçlar

Yok şu anda emin oldum

Kesin ilkbahar hüküm sürüyordur oniki ay

Ya da biz gittiğimizde ilkbahar hüküm sürüyor olacaktır

Ya da olmalı değil mi?

Sahi Pagan' danın terkedilmiş bir yer olduğunu hayal ettiğimi söylemiş miydim?

O güzelliğine karşı terk edilmiş

Pagan' da kıyılarındaki tuz sahiline kadar yürüyellim seninle

Bomboşluk

Beyazlığın içinde

Bulutların üstüne çıkmış gibi özgür olalım

Oldu bitti kuş olmak istediğimi bilirsin

Kanatlarım olmasa da kendimizi dertlerimizden, tasalarımızdan, günlük kaygılarımızdan arındırdıkça

Kanatlanalım

Ama sırtımızdaki çantaları ne yapacağız

O kadar yolu onlarla yürümek güç olur

O zaman ilk önce şöyle yapalım

Yatacağımız, uyuyacağımız, toprağa bedenimizi bırakacağımız bir mağara bulalım

Mağara' nın girişi alçak olsun ki

Kendimizi güvende hissedelim

Gerçi bu yolculuğa çıkabiliyorsak güven hissini de biryana bırakmış olmalıyız değil mi

Güven normal insanlara özgü bir şey

Sen ve ben ise normal miyiz pek bilmiyorum

Yani ben kesin değilim de

Senin normal olduğun konusunda şüphelerim var

Gene de benimle beraber bu yolculuğa çıktığına göre

En azından normalden çıkma yolunda cesaretin var

Neyse, mağaranın girişi alçak

Ama içi geniş olsun

Eşyalarımızı orda bırakalım

Bu arada bir eşya listesi hazırlamamıza gerek var mı?

Yoksa sadece para, çakı, pusula alarak mı gitmeliyiz Pagan' da ya

Tabii pasaportu unutmayalım

Kimliğimiz olmadan biz bir hiçiz değil mi?

Ülkemizden çıkmak

Yeni ülkeleri gezmek, görmek

Fani ömrümüzü aynı ülkede değil farklı ülkelerde tüketmek için bile

Bir pasaporta ihtiyacımız var

Ah bir kuş olmaya o kadar ihtiyacım var ki

O zaman yanıma almam gereken eşya da olmaz

İsmimi de artık değiştirmek istiyorum

Zuhal miş

Ben ismi olmayan biri olmak istiyorum

İsimsiz

Pagan’ da uçağına binince ilk işimiz ismimizi değiştirmek olsun

Benimki ne olsun

Biraz düşüneyim

Oldu bitti ne olmak istersem o olayım

Şimdi buldum

Benimki “Pagan Kızı” olsun

Ülkemizin sınırlarından çıktığımızdan itibaren

Zuhal ismini terk ediyorum

İsmini terk eden zaten neleri terk etmez değil mi?

Sana da bir isim bulmalıyız

Belki sen ismini bırakmak istemezsin

Benim gibi deli olmadığın bir gerçekse

İsmini bırakmak istememen o kadar normal

Çok suskunsun

Yoksa

""Pagan' da ya gitmek istemiyor musun ?!!!"

Pagan'da Yolunda Aşk-Bölüm 1

"İnsansız bir yolculuk olsun bizimkisi." dedi bir kafede otururken

Bana değil

İstiklal' in cumartesi günkü kalabalığına çevirmişti gözlerini

Sanki soru sormuşum gibi devam etti

Kesinlikle insansız olmalı

Ancak öyle tanıyabiliriz birbirimizi

Hem bilirsin bu kalabalıklar, kuru kalabalıklar

İçimdeki uçurumları derinleştirmekten öteye gitmezler

Onların yüzlerine baktıkça

Kendi yüzümü onlarla karşılaştırmaya başlarım

Sanki onlara ucundan, kıyısından, köşesinden benzemek zorundaymışım gibi

Kiminin burnu daha uzundur benim için

Kimininki daha şekilli

Kiminin etli dudaklarını görünce üzülürüm neden bende yok diye

Kiminin ince dudaklarına yerleştirdiği naif gülüşü kıskanırım

Hem yüzle bitmiyor ki

Uzun saçlı birini görsem saçımı uzatmak isterim

Kızıl saçlı birini görsem saçımı boyatmak

Bazısının edasına takılırım

Bazısının sohbetine

Onları izledikçe gittikçe derinleştiririm uçurumlarımı

Sahi uçurumların insanı içine çektiğini söylemiş miydim

En azından benimkiler öyle

Kara delikler gibi

Konudan konuya atlıyorum ama

Uzaydaki kara deliklerin ruhumuzun saklı köşelerinde bizi yutmak için beklediğine inanıyorum

Hiçbir bilimsel dayanağı olmayan bir inanç

Ama öyle kuvvetli bir inanç ki

O yüzden ruhumun o köşelerine hiç ellemek istemiyorum

Çoğu insan meraktan gider ya o saklı yerlere

Onların kendilerinde keşfedecek pekte birşeyleri kalmamıştır

O köşelerde değişik/ farklı/ kendilerini şaşırtacak birşeyler bulacaklarını umarlar

Oysa ben öyle miyim

Henüz kara deliklerimi görmediğim halde

Usanıyorum kendimi keşfetmekten

Her gün değişen deniz gibi benim de ruhsal halim

Bir gün neden mutluluktan ölürken

İkinci gün kahırlardayım

Gerçi geçen gün gazetede okudum

Sağlık sayfasında

Bipolar bozuk insanlarmış bir gün çok mutlu olup, bir gün kahırdan ölenler

Belki de öyleyim

Öyle olsam bile, bunu benimle beraber ömür boyu giz olarak saklaman gerekiyor

En azından şu andan itibaren

Peki

Sen neden hiç konuşmuyorsun

"İnsansız bir yolculuk olsun mu bizimkisi?!!!"

Kutu

Düşlerimi altıya ayırabilirim dedi gözündeki ince hatlı gözlüğü burnunun ucuna indirirken

Hatta düşlerimi altıya ayırabilirim

Ve işte şurada gördüğün

Beyaz boyalı

Üstü çiçekli

Altı çekmeceli dolaba yerleştirebilirim sıra ile dedi

Hayalperestliği karşısında güleyim mi ağlayayım mı bilemedim

Birden kendi düşlerime döndüm yüzümü

Yaşımın büyümesi ile beraber birer birer azalttığım

Dünyeviliğin geçiciliğine sığdırdıklarımı

Elini, ince narin elini omzuma koyarak devam etti

İstersen sayabilirim sana birer birer

Ama bilirsin hayallerime dalınca

Yitikleşirim burada

Yanında olduğunu unuturum

Belki senin sevmediğin ya da sevemeyeceğin

Ya da yanlış kelime oldu seni incitecek hayallerimi söylerim

Benim beynimdeki renkli, varaklı çerçeveli hayalleri

Oysa ki seni incitmek en son istediğim şeydir

O zaman şöyle bir anlaşma yapalım

Eğer varım dersen

Ben sana en istediğim hayali söyleyeyim

Sen de bana

Sonuçta en istediğimiz hayal birbirimizi incitmez değil mi

Hep birbirimize beslediğimiz bu sevgi

Hatta sevginin ötesindeki büyü

Seni incilmelerden koruyacak bir kalkan olur dedi

Gri gözlerine bakarak konuşmadan kafamı salladım

İncineceğimi bile bile

Büyünün incilmelerden beni korumayacağını bile bile

Şeklini bilmese de

Ruhumun derinliklerinde gün geçtikçe külleneceğine ateşlenen

Bir aşk vardı ona dair

Günlerin, ayların, mevsimlerin hızla geçmesine inat

Sözle anlatılsa bile kirlenmeyecek kadar yüce

Onun bir daha benimle biraraya gelmeyeceğini bile bile

Peki dedim

İlk ben söyleyeceğim

Benim öyle senin kadar çok hayalim yok

Sınıflandırabileceğim

Hatta sınıflandırmanın ötesinde

Çekmecelere yerleştirebileceğim

Hem bilirsin ben senin gibi düzenli değildirim

Hayal dediklerin

Benim için havada görünmeden uçan tozlardır

Hem afaki bir anlatamamazlık hali var bilirsin

Gözlerine baktığımda

Yine de anlarsın en çok istediğim hayali

O hayal o kadar bellidir ki senin için

Yanımda durduğunda hissedersin

Gözlerimde küçük kıvılcımlar söylerler sana her saniye

Kelimelere dökülecek kadar net olsa da

Duygularım engeller kelimelerle sınırlandırılmasına

Şimdi sende sıra

İnce hatlı kırmızı gözlüğünü tekrardan yerleştirir burnuna

Susar, susar

Ağlamaya başlar...

Küçük Kız

Masumluğu ince bir deney tüpüne kapatılmış küçük bir kız gibisin

Gülerken

Gözlerinin küçülmesi

Ve göz çemberinde belirmeye başlayan otuz yaş kırışıklıklarına

İnat gibidir gülümsemen

Karmaşıklaşmış bir anlaşılmazlığın içine sığınmış küçük bir kız gibisin

Konuşurken

Dudaklarından çıkan tartılmamış laflara

Ve kendinden emin olmayan hallerine

İnat gibidir gülümsemen

Topal

güzellik henüz yeni yapılmış beyaz duvarlardan aynaların alımlığı altında süzülürken gördüm seni

yeşil gözlerinin zifiri yalnızlığında sıkıştığın görülmeyen sınırların içinde umutsuzca dururken

halini görüpte sana gülümsemek, hatta konuşmak mümkün değildi

yine de baktım ve gülümsemedim

bir mart tazeliği içinde, senin aralık bulutlarına

bakmadın

kafanı bile kaldırmadın

süslenmiş, şekillendirilmiş bir hayatın yapaylığında seyrelmiş ruhunun yalnızlığına öyle sığınmıştın ki

sahillerinden akşam serinliğinde geçen

loş akşamların cılız ışıklarında saklandın

yine de baktım ve gülümsedim

bir mart tazeliği içinde, senin aralık bulutlarına

bakmadın

kafanı bile kaldırmadın

suskunluğun ebedi istirahatı içinde nefes alan bedeninde ritmini ölümün beklentisine bırakmıştı sanki

tek tük kalan masalarda

şen şakrak kahkahalar atan kırmızı ojeli kadınların

şarap kadehlerine bıraktıkları silik dudak izlerinde aramayı bile terketmiştin yalnızlığının düşmanını

şehrin yokuşlu, harabe kaldırımlarında

geçen ayakizlerine bakar gibiydin dururken

yine de baktım ve gülümsedim

bir mart tazeliği içinde, senin aralık bulutlarına

bakmadın

kafanı bile kaldırmadın

benim güneşli sesimin arkasında gizlediğim kapının kapattığı yaralar, kesiklerin, hatta gözyaşlarının farkına bile varamadın

topal ayağınla

mermerin soğukluğunda

ölümünün metanetli yolculuğuna doğru yürürken

yine de baktım ve gülümsedim

o son bir umutla

bir mart tazeliği içinde, senin kış bulutlarına

bakmadın

kafanı bile kaldırmadın..

@İpek Sahra,2011

Esaret

ne varsa söylenmemiş söyleyelim

ruhumuzun volkanları doğumuzda yol alırken

ve gecenin çaldığı o kulak yırtıcı seste

bağıralım birbirimize aymazca

yalnızlığımızdan uzaklaştıkça

bilelim esaretimizi

ve birbirimize ödedediğimiz bedelleri

senin siyah saçların uçsun fırtınalarımız rüzgarında

yorulsun ruhlarımız

bilmediğimiz sularda gezinirken

tamam omzumuzda hissedelim birbirimizi

hurafe yalanlar söyleyerek

ama bilelim bir yandan da uzaklaştığımız yalnızlığımızdan

ya bir asker olalım er meydanında

ya bir kral olalım saraylarda

kalabalıklar çoğalsa da

güzelliğimize, cesaretimize özenen cahiller

ve kadeh kaldıran yüzsüzler

biz bilelim gerçeğimizi

yadsıyamadığımız gerçeği

yani esaretimizi