"İnsansız bir yolculuk olsun bizimkisi." dedi bir kafede otururken
Bana değil
İstiklal' in cumartesi günkü kalabalığına çevirmişti gözlerini
Sanki soru sormuşum gibi devam etti
Kesinlikle insansız olmalı
Ancak öyle tanıyabiliriz birbirimizi
Hem bilirsin bu kalabalıklar, kuru kalabalıklar
İçimdeki uçurumları derinleştirmekten öteye gitmezler
Onların yüzlerine baktıkça
Kendi yüzümü onlarla karşılaştırmaya başlarım
Sanki onlara ucundan, kıyısından, köşesinden benzemek zorundaymışım gibi
Kiminin burnu daha uzundur benim için
Kimininki daha şekilli
Kiminin etli dudaklarını görünce üzülürüm neden bende yok diye
Kiminin ince dudaklarına yerleştirdiği naif gülüşü kıskanırım
Hem yüzle bitmiyor ki
Uzun saçlı birini görsem saçımı uzatmak isterim
Kızıl saçlı birini görsem saçımı boyatmak
Bazısının edasına takılırım
Bazısının sohbetine
Onları izledikçe gittikçe derinleştiririm uçurumlarımı
Sahi uçurumların insanı içine çektiğini söylemiş miydim
En azından benimkiler öyle
Kara delikler gibi
Konudan konuya atlıyorum ama
Uzaydaki kara deliklerin ruhumuzun saklı köşelerinde bizi yutmak için beklediğine inanıyorum
Hiçbir bilimsel dayanağı olmayan bir inanç
Ama öyle kuvvetli bir inanç ki
O yüzden ruhumun o köşelerine hiç ellemek istemiyorum
Çoğu insan meraktan gider ya o saklı yerlere
Onların kendilerinde keşfedecek pekte birşeyleri kalmamıştır
O köşelerde değişik/ farklı/ kendilerini şaşırtacak birşeyler bulacaklarını umarlar
Oysa ben öyle miyim
Henüz kara deliklerimi görmediğim halde
Usanıyorum kendimi keşfetmekten
Her gün değişen deniz gibi benim de ruhsal halim
Bir gün neden mutluluktan ölürken
İkinci gün kahırlardayım
Gerçi geçen gün gazetede okudum
Sağlık sayfasında
Bipolar bozuk insanlarmış bir gün çok mutlu olup, bir gün kahırdan ölenler
Belki de öyleyim
Öyle olsam bile, bunu benimle beraber ömür boyu giz olarak saklaman gerekiyor
En azından şu andan itibaren
Peki
Sen neden hiç konuşmuyorsun
"İnsansız bir yolculuk olsun mu bizimkisi?!!!"
© 2011 Tüm hakları İpek Sahra Özgüler' e aittir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder